Geschiedenis Mountainbike Museum & Trailcenter

Het idee voor een Mountainbike Museum ontstond al in de jaren ’90.
Oprichter Jeroen van Roekel vertelt:

“Ik crosste als puber altijd op mijn BMX door het dorp. Mijn leeftijdgenoten kregen een brommer toen ze 16 werden, maar ik vond een brommer maar saai. Iederéén reed al op een brommer. Toen kwam ik langs een etalage met een mountainbike erin.
‘Die moet ik hebben!’, dacht ik. Drie dagen later kocht ik diezelfde mountainbike.
Dit was in 1989. Een nieuwe hobby was geboren.”

We kunnen hier wel spreken van een uit de hand gelopen hobby, of niet?
“Dat kun je wel zeggen ja”, lacht Jeroen. “Ik begon mountainbiketijdschriften te verzamelen. Die waren destijds lastig te krijgen in Nederland. In Amerika en andere landen was het mountainbiken veel populairder. Die tijdschriften waren nog redelijk onschuldig. Eind jaren ’90 zag ik echter mountainbikes van nog geen tien jaar oud bij het oud vuil terechtkomen. Ik nam ze mee en bouwde ze eigenhandig om tot functionele mountainbikes. Toen begon mijn verzamelwoede pas echt.”

Een verzameling ontstaat snel, maar hoe kom je in hemelsnaam aan meer dan 700 fietsen?
“Het woord doet snel de rondte dat je een verzamelaar bent. Mensen kwamen (en komen) fietsen brengen die ze zelf niet meer gebruiken en een mooi plekje willen geven. Ze weten dat hun fietsen bij mij in goede handen zijn en in ere hersteld worden.
De collectie groeide snel. Ik vond een permanent thuis voor de fietsen aan de Kemperbergerweg 5a, waar ik eindelijk het Mountainbike Museum kon realiseren.”

In 2019 opende je bij het museum ook een trailcenter. Waarom?
Jeroen gaat er even goed voor zitten: “ Ik wil het mountainbiken zoveel mogelijk stimuleren. Een groot deel van mountainbiken is de cultuur: veel mensen kiezen ervoor om in een groep te rijden, zodat ze elkaar kunnen motiveren en hun prestatie kunnen verbeteren door van elkaar te leren. Daarom heb ik ervoor gekozen om van het museum ook een trailcenter te maken. Mensen gebruiken het als start- en finishplek van hun rit. Ze drinken samen een kop koffie en delen ervaringen met andere fietsers die toevallig op hetzelfde tijdstip op dezelfde plek zijn. Het delen van die ervaringen is onbetaalbaar.”

‘ALS NIEMAND HET CULTURELE ERFGOED IN ERE WIL HOUDEN, DAN MOET IK DAT MAAR DOEN!’

Jeroen van Roekel, jaren ’90